معنی طاق پوش - جستجوی لغت در جدول جو

طاق پوش

جوانی هم سال و هم بالای داماد که در شب عروسی دوش به دوش داماد حرکت کند، شاه بالا، همدم، همسر، قرین، نظیر

(بِ مَ دَ / دِ)

پشمینه پوش، آنکه خام پوشد مر فقر را، صوفی به اعتبار آنکه خام پوشد:
در کنف فقر بین سوختگان خام پوش
بر شجر لا نگر مرغ دلان خوش نوا،
خاقانی

لغت نامه دهخدا

یال پوش

پوشندۀ یال،
پوشش یال، جامه که روی یال اسب اندازند، جامه که بدان یال اسب پوشند

لغت نامه دهخدا

دلق پوش

(زَخوَرْ / خُرْ)

دلق پوشنده. پوشندۀ دلق. که دلق پوشد، که دلق پوشیده است. پوشیده دلق. آنکه لباس مندرس پوشیده است. (ناظم الاطباء) ، درویش و زاهد. (آنندراج). گوشه نشین. (ناظم الاطباء). صوفی، باین تعبیر که دلق می پوشیده است. صوفی کامل. مرشد راه دان. اولیأاﷲ. (فرهنگ لغات و تعبیرات مثنوی) :
در میان دلق پوشان یک فقیر
امتحان کن وآنکه حقست آن بگیر.
مولوی.
هان و هان این دلق پوشان حقند
صدهزار اندر هزار و یک تنند.
مولوی.
که ای زرق سجادۀ دلق پوش
سیه کار دنیاخر دین فروش.
سعدی.
خوش می کنم به بادۀ مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید.
حافظ.
تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانیهای مشتی دلق پوشان.
حافظ

لغت نامه دهخدا

عرق پوش

(اَ دَ / دِ)

پوشیده از عرق. پوشیده از خوی. آلوده به عرق:
شبنم غصه تراود ز رگ و ریشه گل
صبح از نشئۀ می چهره عرق پوش مکن.
علی خراسانی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

قاقم پوش

(پَ دَ / دِ)

کنایه از سفیدپوش. (آنندراج) :
به صبح قاقم پوش و به شام اکسون باف
به صلح آب فشان و به خشم آتشبار.
عرفی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

زرق پوش

(دَ / دِ)

کسی که لباس کبود می پوشد مانند صوفیان. (ناظم الاطباء). رجوع به زرق شود

لغت نامه دهخدا

طاقچه پوش

(چَ / چِ)

جامه ای که کف طاقچه را بدان میپوشیدند و اعیان و توانگران طاقچه پوش عروس را از زر خالص میکردند

لغت نامه دهخدا

تاج پوش

کرباسی است که بر روی تاج کشند یعنی غاشیۀ تاج:
شاهنشهی است روزی ما در لباس فقر
سرپوش تاج پوش شود بر طعام ما،
تأثیر (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

پای پوش

پاافزار، کفش، نوعی از پاافزار و جوراب است، (تتمۀ برهان)، چموش: هرگز از دور زمان ننالیدم و روی از گردش آسمان درهم نکشیدم مگر وقتی که پایم برهنه بود و استطاعت پای پوشی نداشتم تا بجامع کوفه درآمدم دلتنگ، یکی را دیدم که پای نداشت سپاس نعمت حق بجای آوردم و بر بی کفشی صبر کردم، (گلستان)

لغت نامه دهخدا

خلق پوش

(رَ تَ / تِ)

کهنه پوش. پوشندۀ لباس کهنه، کهنه پوش از درویش و صوفی:
یکی خوبروی و خلق پوش بود
که در مصر یک چند خاموش بود.
سعدی (بوستان)

لغت نامه دهخدا

طاق پل

(قِپُ)

چشمۀ پل:
در طریق عشقبازی از کسی کم نیستم
موج سیلاب غمم پهلو بطاق پل زند.
محمدقلی سلیم (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طبق پوش

(طَ بَ)

مکبه. سرپوش:
گفت برخیز و این ورق بردار
وین طبق پوش ازین طبق بردار.
نظامی.
حریفی جنس دید و خانه خالی
طبق پوش از طبق برداشت حالی.
نظامی.
طبق پوش برداشت ازخوان در
ز در دامن شاه را کرد پر.
نظامی

لغت نامه دهخدا